14. Wśród mgły i deszczu

Dziękuję ślicznie za komentarze, sprawiły mi wiele radości :)




- O, cześć, Adrian.

- Cześć - uśmiechnął się kwaśno, po powrocie ze szkoły zastając w salonie Mikołaja. Chłopak wygodnie rozsiadł się na kanapie, niemal, jakby był u siebie. Brunet zacisnął usta na owy widok i natychmiast zapragnął szybko czmychnąć na górę. Został jednak przez blondyna zatrzymany.

- Usiądź na chwilę - poprosił. - Darek chciał wziąć prysznic, więc czekam. Chętnie bym do niego dołączył, ale uparł się, że nie, bo pani Judyta jest w domu. Strasznie spięty był - wyjaśnił, śmiejąc się.

- Jasne - odparł, w duchu kiwając z politowaniem głową.

- No, siadaj - poklepał miejsce na kanapie. Adrian jednak wybrał fotel, nie chcąc przebywać z Mikołajem bliżej, niż to potrzebne. - Słyszałem, że... - nie dokończył, bo z kuchni wyłoniła się rozpromieniona Judyta, z dwoma parującymi kubkami kawy.

- Już wróciłeś, Adrian? - dostrzegła ciemnowłosego. - A ja zrobiłam tylko dwie - wskazała na naczynia. - Dla siebie i Mikołaja.

- To nic - machnął ręką.

Kobieta usadowiła się obok blondyna, podając mu kubek i wpatrzyła się w niego z iskierkami w oczach. Chłopak podziękował kobiecie i wziął łyk napoju, aby pochwalić umiejętne parzenie kawy kobiety, na co ta zachichotała radośnie.

- Mikołaj, jesteś studentem, prawda? - spytała, obejmując dłońmi kubek.

- Tak, ekonomii - odparł.

- To fantastycznie - pokiwała głową z uznaniem. - To bardzo ważne, aby mieć dobry, przyszłościowy zawód. Czuję, że będziecie się z Darkiem świetnie dopełniać. Na dodatek macie wspólną pasję.

- Też tak myślę.

- Wiesz, do pewnego momentu myślałam, że on nawet nie zdecyduje się na te studia - zmartwiła się. - Tak kocha taniec. Ale na szczęście poszedł po rozum do głowy. Anglistyka to przecież bardzo przyszłościowy kierunek.

- Pewnie - przytaknął jej. - Ja też do pewnego momentu miałem taki dylemat, ale raczej nie jestem wystarczająco dobry, żeby zawodowo tańczyć.

- Wiesz, my byliśmy nawet na to przygotowani, że nie będzie się dalej uczył. Byliśmy w stanie to zaakceptować, ale na szczęście wszystko potoczyło się inaczej.

Adriana dosłownie krew zalewała, gdy tego słuchał.

- Czyli mówisz, że wcale tego od niego nie wymagaliście? - spytał ostro. - Szkoda, że idzie na te cholerne studia tylko ze względu na was. Jego pragnienia są nieważne, nie? W obliczu waszych? - uśmiechnął się kpiąco.

- Adrian... - szepnęła.

- Tylko podcinacie mu skrzydła. Cały czas - zacisnął usta. - I ty jesteś jego chłopakiem - prychnął, zwracając się do Mikołaja, który teraz, podobnie jak Judyta, patrzył na niego zdziwiony.

- A kim ty jesteś, żeby oceniać, jakim chłopakiem jestem? - zirytował się nie na żarty.

- Co się dzieje? - głos Darka sprawił, że wszystkie trzy pary oczu zwróciły się w kierunku schodów. Rudzielec z niepokojem obserwował twarze zebranych. Adrian i Mikołaj wyglądali na nieźle wkurzonych, a mina Judyta wyrażała niezrozumienie.

- Rozmawialiśmy - powiedziała słabym głosem.

Adrian tylko warknął i szybko zerwał się z kanapy, uciękając na górę. Miał dość. Rudowłosy chwilę patrzył za chłopakiem, nim spojrzał z uniesionymi brwiami na swojego chłopaka i kobietę.

- Weź mu daj jakoś do wiadomości, że nie jesteś zainteresowany, bo chłopakowi odbija - w odpowiedzi prychnął blondyn.

Darek nie powiedział już nic, tylko poszedł za Adrianem, żeby wyjaśnić o co chodziło. Zastał brunet na łóżku, zakopanego pod kocem.

- Hej - mruknął, kładąć dłoń na jego plecach. - Co się stało, Adrian?

- Nic - burknął, trochę zaaferowany dotykiem rudzielca.

- Broniłeś mnie, co? - Usłyszał trochę z ich rozmowy, schodząc na dół i mógł podejrzewał na jaki temat toczyli dyskusję. Naprawdę był urzeczony tym, co mówił Adrian. - W ogóle się tym nie przejmuj.

- Nie przejmuję - warknął.

- Ale to było słodkie, wiesz? - uśmiechnął się pod nosem.

- Wkurza mnie ten głupek - sapnął.

- Mikołaj?

- Wymądrza się! Wielki student ekonomii się znalazł - zrzucił się siebie koc i usiadł opierając się o ścianę, głowę kładąc na podciągniętych do siebie kolanach.

- Wiesz, że to nie tak. - Ani trochę nie przejął się faktem, że brunet obraził jego chłopaka. - On nie myśli tak jak ja czy ty. Bardziej jak mój tata na przykład. Im się wydaje, że szczęście może mi zapewnić tylko dobrze płatna posada.

- Ja wiem, że tak nie jest - wydął usta.

- I dziękuję ci za to - uśmiechnął się, przygarniając go i całując w czoło. Trochę bezmyślnie, ale nie mógł się powstrzymać. Poczochrał mu jeszcze włosy i wyszedł, zostawiając go zarumienionego i z szaleńczo bijącym sercem.



- Wszystko okej?

- Jasne - odpowiedział zatroskanej Judycie.

- A co z nim? - dopytał blondyn, marszcząc brwi.

- Nic mu nie jest - wzruszył ramionami i zaczął wiązać trampki.

- Darek, on zdecydowanie przegina. Słyszałeś, co o mnie powiedział? - warknął. Darek na to wzruszył ramionami, uśmiechając się.

Judyta poczuła się jeszcze bardziej zdezorientowana.

- Możemy iść? - spytał, niecierpliwiąc się. Mieli randkę, więc zapowiadał się jakiś film, a potem może piwo. Był przygotowany na dwie godziny jakiejś nudnej akcji, ale czego się nie robi dla swojego partnera.




Adrian odszukał w kontaktach numer Michała, aby po kilku sygnałach usłyszeć wesoły głos długowłosego chłopaka.

- Darek mnie pocałował - sapnął do słuchawki, czując chęc podzielenia się tą nowiną z przyjacielem.

- Co ty, nie gadaj? - Był cały podekcytowany. - Jak, z języczkiem?!

- W czoło - odparł, po czym usłyszał gwałtowny wybuch śmiechu chłopaka.

- W czoło? Co to ma być?

- Dobra, jak chcesz to już o niczym ci nie powiem - naburmuszył się.

- Ale pocałował cię w czoło, a ty się tak emocjonujesz!

- Nie wiesz jak to jest - zacisnął usta. Może fatycznie to wyolbrzymiał, ale przecież taki Michał go w czoło nie całował, a się przyjaźnili. To chyba musiało o czymś świadczyć.

- Racja, nie wiem - przytaknął. - Czyli moje działania odnoszą zamierzone efekty! To już coś!

- Wątpie, żeby to była twoja zasługa.

- Wątpisz? Osz ty, niewdzięczniku! Już nigdy ci nie pomogę.

- Tak, tak. W ogóle wyobraź sobie, jaki z tego Mikołaja jest idiota - rozzłościł się już na samo wspomnienie blondyna.

- Jesteś zazdrosny. Mnie się wydaje, że to całkiem fajny facet jest.

- Nie jestem zazdrosny, tylko wkurzony - prychnął na słowa Michała. - I nie jest fajny.

- Niech ci będzie - zachichotał pod nosem. - Ale zobaczysz, że niedługo, dzięki mnie, to cię Darek całego obcałuje! Calutkiego!  - W tamtym momencie oddałby wszystko, żeby zobaczyć czerwonego jak burak Adriana.