8. Wśród mgły i deszczu

Adrian postanowił zapomnieć, ale pewne rzeczy były niemożliwe, więc zakończył na udawaniu, że zapomniał. Widział zdziwienie malujące się na twarzy Darka, kiedy nazajutrz powitał go, na pozór wesołym i zupełnie beztroskim, cześć.
W poniedziałek znów ramię w ramię szli do szkoły, skrępowani, ale jednak. I byli szczęśliwi, obaj, że mogą rozmawiać w miarę normalnie. Tylko, że cała ta sytuacja wciąż nie została wyjaśniona, co przytłaczało.

- Wy razem? - zdziwił się Dawid, witając się z  Darkiem i Adrianem.

- Jak widać - odpowiedział mu brunet, gdy ściskali sobie dłonie.

- Aż takie to dziwne? - spytał Darek.

- No, chyba było między wami jakieś spięcie ostatnimi czasy -  zauważył. - A ten głupek nie chciał mi nic powiedzieć! - trzepnął Adriana przez głowę, śmiejąc się.



Wpisując w wyszukiwarkę hasło "gejowski sex" Adrian czuł coś na wzór ekscytacji. Być może to był moment, w którym miał poznać siebie. Wybrał pierwszy lepszy odnośnik i przełknął ślinę, gdy strona się wczytywała. Powitał go widok, którego raczej się nie spodziewał, mimo to nie był ani trochę zgorszony, a wręcz odwrotnie. Przyjemne ciepło rozlało się przez całe jego ciało. Wybierając film, uważnie przyglądając się aktorom, stawiając na tych bardziej filigranowych. Kliknął na ikonę i czekał, aż odtwarzacz się naładuje. W sumie mógł być już pewien. Czy gdyby było inaczej, to nie poprzestałby na włączeniu strony i natychmiastowym wyłączeniu jej, z uczuciem obrzydzenia? W końcu strona załadowała się, a Adrian z zapartym tchem obserwował akcję. Śledził dłonie,  pocałunki i już sama gra wstępna pobudziła go na tyle, aby ręką powędrował do spodni.



- Siema - przywitał się Darek, zamykając drzwi od ich wspólnego pokoju. - Padam - westchnął, z impetem rzucając się na łóżku. - Trenerka daje nam taki wycisk, mówię ci!

- Chyba większy niż zwykle - zaśmiał się Adrian, odwracając się od ekranu komputera.

- Ano, większy, bo jedziemy na konkurs do Szczecina - wyjaśnił, przytakując chłopakowi. - Ale dopiero w przyszłym miesiącu, więc mogłaby przystopować. Jeszcze w maju mam tę cholerną maturę - odgarnął rude włosy z czoła.

- No, współczuję - posłał mu rozbawione spojrzenie. - W ogóle wiesz już co będziesz robił po tej maturze?

- Przede wszystkim muszę najpierw ją zdać - prychnął, rozbawiony. - A serio to nie mam pojęcia. Może jakaś Anglistyka, nie wiem - wzruszył ramionami. - Tak naprawdę chciałbym tańczyć.

- Więc tańcz - spojrzał na niego z uśmiechem. Adrian podziwiał Darka za tę pasję i był pewien, że chłopak będzie szczęśliwy tylko wtedy, gdy się jej poświęci. Po co mu jakaś Anglistyka, kiedy miał taniec?

- Nie utrzymam się z tego.

- Co z tego? - zdziwił się. - Próbuj, jeśli nie wyjdzie,masz przecież Przemka i Judytę, pomogą ci w razie kłopotów. Pewnie taniec nie gwarantuje stałych dochodów, ale zawsze można znaleźć jakąś dorywczą pracę. Jaki w tym sens, Darek, robisz coś i tak bardzo się temu poświęcasz, i kochasz, żeby w końcu to zostawić, przez jakieś głupie, dorosłe życie?

-  Ładnie to powiedziałeś - spojrzał na chłopaka z iskierkami w oczach. - Ale wiesz, w tym momencie przestaję być dzieckiem i muszę wziąć odpowiedzialność za siebie samego . Nie chcę siedzieć na głowie tacie, no i Judycie. -  odwrócił się twarzą do Adriana, kładąc głowę na dłoni. 

- Oni też chcą, żebyś był szczęśliwy, nie?

- Też? A kto jeszcze chce, żebym był szczęśliwy? - spojrzał uważnie na chłopaka.

- Oj, weź - burknął. -  Lubię cię. Zależy mi na tych, których lubię - dodał, zawstydzony.

- Dzięki, ja ciebie też. I mnie też na tobie zależy - odpowiedział Adrianowi, zupełnie szczerze.
Zrobiło mu się niesamowicie przyjemnie, gdy usłyszał te słowa z ust chłopaka. I jeszcze ten ostatni okres, w którym brunet zachowywał się wobec niego tak ozięble... I na końcu ten wybuch.

Adrian był w tym momencie strasznie szczęśliwy. Darek go lubił, tyle wystarczyło.

- Czemu byłeś, no wiesz, taki, w ostatnich dniach? - Rudowłosy poczuł, że to odpowiednia chwila na poruszenia tego tematu. Jedno pytanie sprawiło, że uśmiech zszedł z twarzy bruneta, a zastąpiło go zmieszanie.

- Nie chcę o tym mówić - wyznał, ściśniętym głosem. Darek od razu pożałował, że w ogóle o tym wspomniał. A było tak dobrze.

- Ale... Coś się stało? Masz jakieś problemy? - spytał, siadając. Odpowiedziała mu cisza. - Możesz mi powiedzieć, Adrian, zaufać mi. Przecież jesteśmy przyjaciółmi, nie?

- Yhym - przytaknął. - Po prostu, ostatnio dowiedziałem się czegoś o sobie. Ale już jest w porządku, naprawdę - zapewnił.

- Czego się dowiedziałeś? - zmarszczył brwi. - Ktoś zrobił ci krzywdę? - Darek był przerażony myślami, które przeszły mu przez głowę.

- Co? - zdziwił się. - Nie, co ty! Ja sam coś odkryłem. Niespecjalnie chcę ci o tym mówić...

- A -  speszył się.

- Nie chodzi o ciebie, Darek - odparł, widząc reakcję chłopaka. - Ufam ci. Najbardziej z wszystkich osób, które tu poznałem, ufam tobie, tylko wiesz, to nie jest łatwe.

- Rozumiem, serio, nie musisz się mi tłumaczyć - odpowiedział  rudowłosy. - Ja właściwie też mam coś, o czym powinienem ci powiedzieć - spojrzał na niego poważnie. - Tylko... Nie jestem jeszcze gotowy.

- Ja też jeszcze nie jestem - stwierdził.

- Dobrze, więc wspólnie poczekajmy, aż będziemy - uśmiechnął się pokrzepiająco do bruneta. Zadziałało.